Mijn kinderen zijn aan deze kant van het land geboren en getogen. Als dreumes speelden zij in het maisveld nadat er was gehakseld.
Ze weten als ze vaandels zien, dat ook de koning en koningin in aantocht zijn. En als er hulp nodig is, kunnen ze bij elke naober aankloppen. Dit is zeker niet voor iedereen die hier woont logisch. Het aantal mensen dat vanuit het westen naar onze provincies komt, wordt elk jaar groter. Vanwege de rust, de natuur en de mensen. De gebruiken krijg je er gratis bij en dat is soms wennen. In onze nieuwe rubriek Ingeburgerd vertellen westerlingen wat voor uitdagingen en verrassingen dat ‘emigreren’ brengt.
Op zich is het geen wonder dat mensen hier graag naar toe verhuizen om dichterbij de natuur te zijn. De pracht van onze streek laat Naober elk nummer weer zien. Maar je hebt altijd baas boven baas. Iemand die nét iets dichter op de natuur wil zitten. Bob Radstake uit Oudleusen woont bijvoorbeeld in een levende boom. Ik denk niet dat ik uit het juiste hout gesneden ben daarvoor. Maar hij doet het. Zijn hazelaar omsluit bijna heel zijn huis, de wanden worden als het goed begroeid is gesloopt, en dan woont hij met vrouw en kind in een boom. Hij gaat nog een stapje verder en wil een heel dorp met boomwoningen. Iedereen zelfvoorzienend, geen geld nodig. Samenleving 2.0.
Het hele ‘leven in en met de natuur’ klinkt romantisch, maar vind ik lastig te begrijpen (Wat als het stortregent? Of tien graden vriest!) Toch maakte zijn levensvisie, en zijn positieve houding indruk op mij. ‘Ik doe vandaag wat ik vandaag kan doen.’ Een agenda had hij niet. Zouden meer mensen moeten doen.